Murphy's Law

De wet van Murphy heeft meedogenloos toegeslagen. (Als er iets kan tegenslaan, dan slaat ook werkelijk alles tegen).
Effen een samenvatting van een dagje reizen in den vreemde. Gistermorgen werden we wakker en het goot buiten (al sinds de avond ervoor). We moesten nog een half dagje vullen alvorens naar de luchthaven van Singapore te trekken voor onze vlucht naar Nieuw-Zeeland. Moeilijk natuurlijk als het water met bakken uit de lucht valt. Op ons gemak onze rugzak ingepakt en ontbeten in onze Bed & Breackfast. Net voor we willen vertrekken om toch maar een wandelinkje door de gietende regen te maken, loopt Hilde, blootsvoets, tegen een of ander rekje. Gevolg : Middelste teen van haar linkervoet walgelijk beschadigd. Het bloeden viel nauwelijks te stelpen, een hele lap vlees van haar teentje. Wandelen uit de bozen. Toch maar gestrompeld tot een kort bijgelegen Food center en daar maar enkele uurtjes people watching bedreven. Nog altijd in de gietende regen een taxi gezocht om ons naar de luchthaven te voeren. Ging gelukkig redelijk vlot, maar ondertussen natuurlijk alles wel doornat. Op de luchthaven aangekomen zien we dat onze vlucht 2 1/2 uur uitgesteld is. Probleempje, want we hebben maar een uurtje de tijd om de aansluitingsvlucht in Sydney te halen. Problemen dienen om opgelost te worden en men kan ons boeken op een vlucht van Sydney naar Auckland die een 2 uur later vertrekt. En wij maar wachten op de luchthaven tot we eindelijk eens kunnen vertrekken. (Waarom wil ik toch altijd veel te vroeg daar zijn.) De verlate vlucht vertrekt uiteindelijk nog eens 2 uur later dan aangegeven op het bord, met als gevolg dat we waarschijnlijk de verzette vlucht ook niet zullen halen. 't Begint te gelijken op een aflevering van 'Het Leven zoals het is op de luchthaven'.
Als we dan uiteindelijk 5 uur te laat in Sydney arriveren komt het eerste goede nieuws van de dag. Men heeft speciaal voor ons (en nog een paar anderen in dezelfde situatie) het vliegtuig naar Auckland tegengehouden. We zullen wel moeten hollen. Gemakkelijk gezegd, want Hilde kan niet eens fatsoenlijk rechtstaan, zwijg van hardlopen. We halen als allerlaatsten, op het nippertje, onze vlucht. We zijn tenminste op weg naar Nieuw-Zeeland. Als we dan in Auckland arriveren wordt bewaarheid wat ik al een paar uren gevreesd had. Wij zijn wel gearriveerd, maar onze rugzakken niet. Krijgen we dan ook nog te horen dat onze bagage waarschijnlijk verkeerd overgeladen is en nu op weg is naar Los Angeles, U.S.A.
Ondertussen zijn we ingeboekt in het B.K. Hostel in Auckland (die had ik in Singapore wel effen gemaild dat ze onze gereserveerde kamer zeker moesten bijhouden omdat we veel later zuden aankomen), ligt Hilde te slapen (natuurlijk de hele nacht geen oog dichtgedaan op het vliegtuig) en ben ik, plichtgetrouw, mijn verhaaltje aan het typen in een internetcafeetje (natuurlijk nergens geen draadloos netwerkje te hacken in de buurt). 't Is hier bloedheet in dit kleine kot, ben natuurlijk doorweekt van 't zweten en heb niks meer om mijn kleren te verversen of zelfs maar om me te wassen (toiletzak, handdoeken ... zitten natuurlijk ook in mijn rugzak).
1 Groot voordeel : 't regent hier tenminste niet. :-)

Groetjes, volgende keer zeker met beter nieuws !!!