Cape Palliser

Tjonge, tjonge, ik begin nu toch wel echt oud te worden. I.p.v. gewoon die 5O km naar Wellington te rijden en me daar op een of ander terras te gaan bezatten om mijn 44e verjaardag te vieren (zoals ik vroeger zeker gedaan zou hebben), besluit deze knaap om op zijn feestdag van het jaar gewoon gezellig naar wat beestjes en landschappen te gaan kijken.
Een honderdtal kilometer door een golvend, maar wel fantastisch mooi landschap gereden omdat ik in één of ander boekje had gelezen dat er in de buurt van Cape Palliser zich een kolonie pelsrobben zou ophouden. Eerst waren ze wat moeilijk te vinden, omdat die dikhuiden goed gecamoufleerd zijn. Ze hebben zowat dezelfde kleur van pels als de rotsen waarop ze liggen. Op een gegeven moment trapte ik zelfs bijna boven op zo’n beest, maar zijn gebrul, omdat ik te kort bij was gekomen, maakte me snel verschrikt terugdeinzen.
Daar dan ook nog de ellenlange trap naar de vuurtoren beklommen, omdat het uitzicht daar waarschijnlijk voortreffelijk zou zijn.








En dan op terugweg ook nog een uur lang door een rivierbedding gebaggerd en gestrompeld (en mijn voeten opengehaald aan die verdomde keien) om de Putangirua Pinnacles te bezichtigen, omdat daar een scène van ‘Lord of the Rings’ is opgenomen. (voor de fans ‘Dimholt Road’ in de film).

Nu, ik moet zeggen dat het allemaal dik de moeite waard was en dat ik er van genoten heb, ondanks dat dit zowat de bloedheetste dag was sinds we in NZ zijn en ik liters zweet heb achter gelaten. De zoektocht naar een camping in de buurt van Wellington was er eigenlijk wat te veel aan (de jaren beginnen te tellen, hé, en den dezen begon wat moe te worden), maar een voortreffelijk etentje bij de plaatselijke Thai en de paar pinten daarna hebben deze dag toch weer mooi afgesloten.

Typisch Nieuw-Zeeland

Nog 2 fotootjes die eigenlijk wel typisch zijn voor NZ.
Kiwi's : eigenlijk een soort chinees fruit dat begin jaren 90 door wat NZ boeren gekultiveerd is en omgedoopt naar kiwi. Momenteel komt 75% van de wereldproduktie van hier.
Schapen : zonder woorden. Er zijn d'r hier zovele !

Taumatawhakatangihangakoauotamateaturipukapikimaunahoronukupokaiwhenuakitanatahu.

Hou je adem in en probeer deze naam zo snel mogelijk uit te spreken. Pas op ! Verstuik je tong niet. Dit is de langste plaatsnaam van de wereld. Ik dacht eerst dat men een dorpje zo genoemd had (ocharme inwoners, die zo’n naam op elk officieel document zouden moeten invullen), maar het bleek de naam van een heuvel te zijn. We hebben er speciaal 50 km omweg voor gemaakt omdat die naam me intrigeerde en ik toch echt een fotootje van dat plaatsnaambord wou hebben. Blijkt die naam dan ook nog eens een afkorting te zijn van iets Maori, wat vrij vertaald naar ’t Engels zou moeten zijn ‘ the brow of a hill where Tamatea, the man with the big knees, who slid, climbed, and swallowed mountains, known as land eater, played his flute to his lover.’ Je moet er maar opkomen.
We zijn ondertussen vertrokken uit Hawke’s Bay (na bezoekjes aan de Art-Deco steden Napier en Hastings). We hebben de nacht doorgebracht in Haumoana, in de buurt van Cape Kidnappers, ons campertje mooi verborgen tussen de struiken aan het strand. I.p.v. de grote route te volgen hebben we ons een weg gebaand over de kleinere, kronkelende, maar veel mooiere wegen richting zuiden. Je doet er allemaal wat langer over, maar je rijdt dan wel helemaal alleen tussen al dat natuurschoon. Met tussenstappen rijden we nu richting Wellington, hoofdstad van NZ, waar ik zal proberen uit te vissen hoe we zo goedkoop mogelijk de overzet naar het Zuidereiland kunnen aanvatten.

Technische info

Vanaf nu zal ik ook de foto’s wat moeten comprimeren naar webstandaard. Door de grootte van de originele bestanden (te lange uploadtijden) zie ik me verplicht de foto’s wat in te krimpen tot echte webfoto’s. De echte originelen houd ik natuurlijk wel bij. Normaal zal je echter op je scherm nauwelijks het verschil merken.
Ook de foutjes die in de afbeeldingen van Wai-o-tapu en Taupo waren geslopen (ze konden niet vergroten), zijn intussen opgelost. Vooral voor die kleurenpracht van Wai-o-Tapu was dat spijtig. Mea culpa, mea maxima culpa.

Hawke’s Bay – Cape Kidnappers

Wat doen 2 onnozele Belgen, die tijd te over hebben, op een zaterdag in Nieuw-Zeeland ? Ze maken een wandeling van een 20 kilometer om effen naar de Jannetten te gaan kijken. Oei, sorry, Gannets, zoals Jan-van-Genten in ’t Engels genoemd worden. Op het uiteinde van de kaap van Hawke’s Bay nestelen zich ieder jaar zo’n 15.000 van die vogels, wat zeer uitzonderlijk is, want meestal doen ze dat op verlaten eilanden, behalve alhier, dus. Je kan met de auto tot op zo’n 10 km van de kolonies geraken en van daaraf heb je de keuze om ofwel met een hoop toeristen als sardienen op een kar te gaan zitten die voortgetrokken wordt door een tractor (prijskaartje zo’n 20 € per persoon) en je loopt de laatste 20 minuten. Of je laat je luxueus met een 4x4 bus over privéland tot recht aan de kolonie brengen (40 € per persoon). De laatste keuze is dat je zelf de 10 km tot ginder wandelt over de rotsen en het rotsachtig strand. Zuinige eenzaten en doorgewinterde wandelaars, die we ondertussen zijn, kozen we natuurlijk voor het laatste. Men had ons aangegeven dat het hoog tijd was om te vertrekken als we voor vloed (wanneer het niet meer mogelijk is om over het strand te baggeren) zouden willen terug zijn. In een hoog tempo ploeterden, krabbelden, struikelden we de tien kilometer onder een verschroeiende middagzon. We hebben net de eerste kolonie gehaald, maar voor de echte grote hoop hebben we moeten verstek laten gaan. Het water kwam al opzetten en als we niet de terugweg zouden hebben aangevat zou de zee ons wel eens verrast kunnen hebben. Een echte kuitenbijter was die wandeling vandaag, maar toch blij dat we ze gedaan hebben.
Weer een ervaring rijker.

Zo lieten de toeristen zich dus vervoeren. Mij niet gezien.

Taupo.

De stad Taupo ligt aan de noordkant van Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw-Zeeland, gevormd door een vulkanische explosie in 186 na Christus. Er wordt vooral veel aan buitensporten gedaan, zoals raften op Huka Falls (zie foto van een stroomversnelling net voor de Falls) of een bungee sprong in een majestueuze omgeving boven de rivier Waikato.(andere foto) Geen van beide gedaan wegens te buitensporig in prijs. Zoals alles in NZ zijn ook deze dingen supercommercieel. Overal wordt een hek omheen gezet en wordt er inkom gevraagd. We moeten echt keuzes maken in wat te doen, anders zal ons budget er snel doorheen zijn.

Wai-O-Tapu, Rotorua

Het thermische gebied Wai-o-tapu bestaat uit zo’n 18 vierkante kilometer. Het park is een beschermd reservaat en is het grootste thermisch actieve gebied in de Taupo Volcanic Zone. Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. De kleurenvariatie in het gesteente wijst op de aanwezigheid van een groot aantal mineralen. Wel 100 foto’s heb ik genomen in dit wonderland. Heel moeilijk om te kiezen welke ik op de website zou plaatsen. Daarom heb ik een kleine collage gemaakt van 4 foto’s waarbij de kleurschakeringen het felst opvielen. In volgorde : The Champagne Pool, Devil’s Bath, Artist’s Palet & Sulphur Cave.

Lady Knox Geiser.

Elke dag om stipt 10u15 erupteert deze geizer. Nu moet ik er wel bij zeggen dat men daarbij een handje helpt. Door toevoeging van zeep wordt deze eruptie kunstmatig ten behoeve van de vele kijklustigen tot stand gebracht. Er werd aangegeven dat ie tot 20 meter hoog spuit, maar in werkelijkheid schat ik dat ie zo’n 7 à 8 meter de hoogte inging.

Rotorua - extra foto's

Maori-houtsnijwerk in de poort van een begraafplaats.















Zwarte zwanen op Lake Rotorua.



Rotorua museum ( in vroegere tijden waren dit badhuizen)

Rotorua

Aan de zuidkant van het gelijknamige meer, is Rotorua de populairste toeristenbestemming op het Noordereiland. Ondanks de sterke geur van rottende eieren door waterstofzwavelgas uit talloze gaten en spleten vormen de hete en stomende thermale activiteiten, geneeskrachtige bronnen en omringende meren, rivieren en stroompjes een geliefde attractie. Rotorua is ook een belangrijk centrum van Maori-kultuur. Spijtig dat het nog altijd zo hard regent.

2e dag Roturua :
De regen is niet gestopt, maar i.p.v. de godganse tijd met bakken uit de lucht te vallen, is het nu overgegaan tot buien. Wat ons wel de kans geeft om tenminste een uitgebreide wandeling rond en in de stad te maken. Op de foto zie je een mudpool, waar thermische activiteit naar boven komt borrelen. De hele stad rond zie je overal uit gaten en spleten warm water of warme modder naar boven komen.

een Maori-bijeenkomstplaats.

Bay of Plenty

Ondertussen hebben we het schiereiland Coromandel weer verlaten en zijn verder gereden naar The Bay of Plenty. Het gebied zou de meeste zonnedagen van NZ hebben. Mjn voeten, daar hebben we dus maar weinig van gemerkt. ’t Is gisteravond beginnen te regenen en men zegt hier dat het donderdag pas weer zal opklaren. Toen het nog zonnig was hebben we een tussenstop gehouden in Katikati, dat een reputatie heeft als openluchtmuseum. Meer dan 30 muurschilderingen en andere kunstuitingen sieren de gebouwen, straten en parken, alle het werk van lokale kunstenaars. (zie foto).
Overnacht hebben we in Tauranga, de grootste stad in de westelijke Bay of Plenty. Door de regen hebben we eigenlijk zo goed als niets gezien van het stadje, maar wat ik vooral onthouden heb zijn de hotwaterbaden op de camping. Regen of geen regen, verschillende keren heb ik erin geplonsd. Het warmwaterbad (38° C) wordt gevoed door een 500m diepe bron met mineraalwater. Heerlijk, overwippen naar het gewone zwembad en dan terug in het warme water en daarna door de gietende regen naar de camper.






Het slechte weer komt eraan !!!

Coromandel Peninsula

Een van de populairste attracties van Coromandel is de Driving Creek Railway and Potteries, door de bekende Nieuw-Zeelandse pottenbakker Barry Brickell gesticht om een kauri-herplantingsproject te steunen. De smal-spoorlijn voert bezoekers in speciaal ontworpen rijtuigen in een uur door inheemse bossen, via tunnels en bruggen, naar een uitkijkpunt hoog boven Coromandel. Zoals alles hier in NZ heel commercieel opgevat, maar toch eens leuk om mee te maken. (zie foto)


Na nog een uitje in Coromandel Town, ging het weer verder over de kronkelende, maar wondermooie kustwegen tot onze volgende stop bij Hahei, het begin van een twee uur durende wandeling naar Cathedral Cove, waar in een witte kaap een spectaculaire kathedraal-achtige grot is uitgesleten. Enig uithoudingsvermogen was vereist, maar het fraaie uitzicht van de klif maakte veel goed.

panorama-foto Coromandel

Omdat het zo moeilijk is om al die

mooie uitzichten in 1 fotoshot te vatten, heb ik een poging gewaagd om zelf een panoramafoto te maken van 1 van de vele uitzichten die we elke dag mogen bewonderen. Deze shoot is samengesteld uit een 4-tal foto's die ik gemaakt heb. Een kwestie van knippen en plakken, dus.

klik erop om te vergroten en scrollen maar.

Coromandel - Thames

vrijdag 20 januari 2006

Hildes verjaardag hebben we in Thames gevierd, de grootste plaats op het schiereiland Coromandel. We zijn uit gaan eten naar een plek van Hildes keuze, het plaatselijk Indisch restaurant. Spijtig genoeg, naderhand bekeken, niet zo'n gelukkige keuze.
Niks spicy, bediening door een ouwe vent die eruit zag alsof hij elk moment kon doodvallen en daarenboven heel vuil was. Bleek ie ook nog eens de kok te zijn.Verloren geld voor de uitgebreide menu die we besteld hadden. Verder de hele dag wat geluierd en rondgelopen in het stadje.

zaterdag 21 januari 2006

Vandaag hebben we gedaan waarvoor de meeste mensen naar hier afzakken. Hiking, tramping, kortom bergwandelingen maken in Kauaeranga Valley. Je kan hier kiezen tussen tracks van een kwartiertje tot langere hikes van 3 tot 4 dagen. Amateurs als we zijn, hebben we besloten om een combinatie van kortere stukken te lopen. Konden we tenminste stoppen als we het beu waren. Toch de moeite om eens door een echt oud woud te wandelen.

Bay of Islands

Na Kerikeri hebben we ons steven gewend naar Russell, een charmant dorpje aan the Bay of Islands, nu volgebouwd met mooie typische Nieuw-Zeelandse houten huisjes. (zie foto’s) Ongeveer een eeuw geleden was dit plaatsje een walvisstation met als bijnaam ‘Hell-hole of the Pacific’. Nog weinig van te merken, by the way. Zwemmen met de dolfijnen in het warme water van de baai is hier de voornaamste attractie en dat wilden we hier eigenlijk ook wel eens doen, ware het niet dat de plaatselijke metereologen voor de volgende dag veel wind, regen en kouder weer voorspelden. Dan toch maar beslist om ’s anderdaags gewoon onze reis verder te zetten. En groot gelijk, want de volgende dag heeft het de ganse tijd geregend (onze eerste regen sinds we in NZ zijn) en dan kan je maar beter beschut in je campertje zitten en kilometers malen.
Ook Whangarei, de grootste stad van Northland, hebben we zo genoodzaakt moeten verlaten, zonder de bezienswaardigheden te kunnen bewonderen. Meer dan een bezoek aan de plaatselijke supermarkt, om onze provisiekast bij te vullen, zat er niet in, wegens aanhoudende stortregens.
We gaan nu Northland voorgoed achter ons laten. Ons volgende doel wordt nu de altijd veranderende zee, de prachtige valleien en ruige bossen van het Coromandel Peninsula.

Kerikeri 2

Bekaf, met de pijnlijke voeten omhoog, genieten we na van onze wandeldag. Op zijn minst 20 km hebben we vandaag afgehaspeld. Over berg en dal, door de bush en op wandelpaden, met als hoogtepunt de 27 m hoge Rainbow Falls, waarvan je hiernaast een beeld krijgt. 

Kerikeri

Vandaag een rustig dagje gehouden. Alleen in de voormiddag hebben we wat rondgetoerd. I.p.v. de grote route te volgen, hebben we binnendoor langs verschillende baaien en kustwegeltjes onze weg verder gezet richting Bay of Islands. Eindpunt was het aardige plaatsje Kerikeri, beginpunt van onze 'Bay of Islands tour' en bekend om zijn subtropisch klimaat, citrus- en kiwigaarden, historische gebouwen en kunstnijverheidsroute. 's Middags ingecheckt op de plaatselijke camping, de was gedaan, genoten van het middagzonnetje en tot de plezierige conclusie gekomen dat de camping over een wifi-verbinding beschikt zodat ik lekker lang op mijn laptopje kan surfen, e-mails checken, website bijwerken, zonder me zorgen te moeten maken over de dollars die anders in een internetcafeetje lustig wegtikken. Ik heb enkele mooie wandelroutes ontdekt in de buurt, die we morgen zullen afhaspelen, zolang Hildes voet het tenminste uithoudt.


Sfeerbeeld van de haven van Te Ngaire.

The Far North

Sfeerbeeld van de natuur in the Far North.

Gisteren hebben we het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, dat met de auto te bereiken is, aangedaan. De laatste 21 km naar Cape Reigna gingen over onverharde weg, een soort wasbord met hopen stof en verradelijke kuilen. Bijna aangekomen zagen we een identiek Maui campervannetje als het onze dat zwaar in botsing was gekomen met een tegenligger. Dure vakantie, want als je de verzekeringsvoorwaarden kent, weet je dat je sowieso veel moet dokken als er iets met je camionetje gebeurt. No matter who's to blame.

Vuurtoren op Cape Reigna.


Spijtig genoeg hadden we een verkeerd moment uitgekozen, want de hele kaap was gehuld in een dikke mist. De vuurtoren konden we wel zien als we dichtbij kwamen, maar hoe de Tasmaanse zee en de Stille oceaan samenkwamen was niet meer met het blote oog waarneembaar. Nu ja, de wondermooie natuur op de weg naar de kaap was al meer dan de moeite om de hele trip te ondernemen.
Overnachten hebben we gedaan aan Doubtless Bay, dat zijn naam dankt aan een passage uit Cook's logboek waarin hij schreef 'the body of the water is doubtless a bay'. Het ligt aan de oostkant van het Karikari schiereiland en heeft pitoreske grotten en zandstranden. Het plaatsje waar we verbleven had de welklinkende naam Whatuwhiwhi. Ik krijg zo langzaam de indruk dat de helft van de plaatsnamen hier begint met Wha... Op de lange duur raak je echt de draad kwijt als je hier je je weg zoekt.

Northland

foto hiernaast : een bloei-aar van een zilvervaren, wat zowat wordt beschouwd als het nationale embleem van Nieuw Zeeland.

13/01/2006

Volledig geinstalleerd in ons vannetje, is nu onze echte reis door Nieuw-Zeeland begonnen. De eerste streek die we willen verkennen is Northland, kortom alles wat zich ten Noorden van Auckland bevind. Maori-erfgoed, oude Europese nederzettingen, een sub-tropisch klimaat. Northland is zowel de bakermat van de natie als een van de populairste gebieden. In Northland maakten de Europeanen hun opwachting. De regio kent een geschiedenis van bloedvergieten, maar staat nu in het teken van vakantieplezier. Gisteren hebben we de westkust van het schiereiland doorgereden tot zowat de helft. Overnacht hebben we aan de Kai-Iwi Lakes, waar we een mooi plekje gevonden hebben aan de kant van een van de drie meren. Men zegt dat je in NZ vrij mag kamperen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Veldwegeltjes bestaan hier zowat niet, langs de kant van de weg kan je bijna nergens parkeren en bij de paar mooie plekjes die je dan toch tegenkomt staat onveranderlijk een bord 'no camping' . 't Zal een hele klus zijn om elke dag een mooi plekje te vinden om ons te installeren. Je kan natuurlijk wel op campings terecht, maar omdat NZ wel echt duur is prefereren we toch om dat maar om de paar dagen te doen. Elke avond opeengepakt zitten tussen hopen families met bleirende kinders is nu ook niet echt ons ding.


14/01/2006.

Vandaag hebben we verder de westkust afgereisd, door het wondermooie Waipoua forest waar we de oudste nog levende Kauri boom van NZ ,Tane Mahuta, bewonderd hebben.
14 meter doormeter, 51 meter hoog en ongeveer 1500 jaar oud. Indrukwekkend om te zien.
Overnachten doen we vandaag aan 90 miles beach, niet zoals de naam al zegt, een strand van ongeveer 90 mijl lang, maar wel 96km lang (=60 mijl), waarover 4x4 auto's en autobussen rijden. Als je wil gaan zwemmen moet je oppassen dat je niet overreden wordt door een of andere gek die tegen 120 km/uur voorbij geraasd komt. Spijtig is het contractueel voor huurauto's verboden om op het strand te rijden, anders hadden we een kortere weg naar het absolute noorden van NZ kunnen nemen. Nu zal het over de gewone weg gaan.

Als je goed kijkt op de foto, zie je onderaan Hilde staan. Om je een idee te geven van de grootte van deze boom. (klik op de foto om te vergroten)

On 4 wheels in New Zealand

Donderdag hebben we ons campertje afgehaald. Toen ik, enkele maanden terug, op het internet prijs heb aangevraagd bij zo'n 20-tal verdelers bleek Backpackers Rentals de goedkoopste te zijn en Maui en Britz zowat de duurste. Groot was dan ook mijn verbazing dat toen we aan de depot arriveerden ze alle drie dezelfde firma bleken te zijn. We kregen dan ook nog eens een Maui-campervan mee. Toyota Hiace, drie jaar oud, daags ervoor een groot onderhoud gehad en compleet uitgerust met frigo, gasstelletje, potten en pannen ...etc, eigenlijk alles wat we nodig hebben. Dat we dan ook nog eens bij de grootste en meest gerenomeerde firma van het land ons vervoer meegekregen hebben is natuurlijk mooi meegenomen. Het fotootje dat je hier ziet is gemaakt aan het strand van de eerste camping op zo'n 50km van Auckland waar we naar toe zijn gereden. Kwestie van dat campertje eens goed te onderzoeken en al onze bagage mooi weg te steken. We moeten nu 66 dagen rijden, slapen en leven in dit ding.

Laatste dag Auckland

Laatste dag in de stad vandaag. Morgenvroeg zullen we ons campertje afhalen en kunnen we eindelijk door het echte Nieuw-Zeeland gaan trekken. Vandaag hebben we het Auckland Museum bezocht. Kwestie van ons een beetje voor te bereiden op wat ons te wachten staat. Veel Maori-kunst, alles over de fauna en flora, een hele afdeling over de vele vulkanen die NZ rijk is en natuurlijk veel over de geschiedenis van dit jonge land. De tentoonstelling op de 3e verdieping, over de deelname van NZ aan de 2 wereldoorlogen, hebben we overgeslagen. Zo oorlog-minded zijn we nu eenmaal niet. Na het bezoek aan het museum hebben we rustig aan de winkelstraten Parnellroad en Queenstreet doorkruisd. De verslagjes zullen vanaf morgen wel minder frequent worden. Als we eenmaal op de baan zijn, zal een computer met een goede internetverbinding vinden wel niet zo vanzelfsprekend meer zijn.

Een typisch Maori-masker in het museum.

foto by Gie de Geus.

Uitzichten over Auckland vanaf de Skytower.

The Sky is the limit

Goed nieuws. Vanmorgen om 9u stopte er een taxi aan onze hostel die onze rugzakken kwam brengen. Konden we meteen douchen en frisse kleren aantrekken.
Wegens Hildes teenblessure hebben we het voor de rest van de dag rustig aan gedaan. Toch nog wel enkele kilometers door Auckland gewandeld, maar tegen een slakkegangetje en met heel veel rustpauzes. Hoogtepunt was een bezoekje aan de 378m hoge Skytower, van waar we natuurlijk van een prachtig uitzicht over de stad en omstreken konden genieten. Men zegt dat je bij goed weer tot 80km ver kan kijken. Vandaag was het dan ook prachtig weer. Stralende zon, temperaturen tot 30 graden. Mijn gezicht heeft momenteel een mooi rood kleurtje gekregen (vergeten zonnebrandcreme te gebruiken), maar geen nood, over een paar dagen is dat mooi bruin. Heb vele foto's vanuit allerlei hoeken van de Skytower gemaakt en kon geen keuze maken welke te publiceren. Daarom heb ik een soort collage van de 3 mooiste samengesteld.

Murphy's Law

De wet van Murphy heeft meedogenloos toegeslagen. (Als er iets kan tegenslaan, dan slaat ook werkelijk alles tegen).
Effen een samenvatting van een dagje reizen in den vreemde. Gistermorgen werden we wakker en het goot buiten (al sinds de avond ervoor). We moesten nog een half dagje vullen alvorens naar de luchthaven van Singapore te trekken voor onze vlucht naar Nieuw-Zeeland. Moeilijk natuurlijk als het water met bakken uit de lucht valt. Op ons gemak onze rugzak ingepakt en ontbeten in onze Bed & Breackfast. Net voor we willen vertrekken om toch maar een wandelinkje door de gietende regen te maken, loopt Hilde, blootsvoets, tegen een of ander rekje. Gevolg : Middelste teen van haar linkervoet walgelijk beschadigd. Het bloeden viel nauwelijks te stelpen, een hele lap vlees van haar teentje. Wandelen uit de bozen. Toch maar gestrompeld tot een kort bijgelegen Food center en daar maar enkele uurtjes people watching bedreven. Nog altijd in de gietende regen een taxi gezocht om ons naar de luchthaven te voeren. Ging gelukkig redelijk vlot, maar ondertussen natuurlijk alles wel doornat. Op de luchthaven aangekomen zien we dat onze vlucht 2 1/2 uur uitgesteld is. Probleempje, want we hebben maar een uurtje de tijd om de aansluitingsvlucht in Sydney te halen. Problemen dienen om opgelost te worden en men kan ons boeken op een vlucht van Sydney naar Auckland die een 2 uur later vertrekt. En wij maar wachten op de luchthaven tot we eindelijk eens kunnen vertrekken. (Waarom wil ik toch altijd veel te vroeg daar zijn.) De verlate vlucht vertrekt uiteindelijk nog eens 2 uur later dan aangegeven op het bord, met als gevolg dat we waarschijnlijk de verzette vlucht ook niet zullen halen. 't Begint te gelijken op een aflevering van 'Het Leven zoals het is op de luchthaven'.
Als we dan uiteindelijk 5 uur te laat in Sydney arriveren komt het eerste goede nieuws van de dag. Men heeft speciaal voor ons (en nog een paar anderen in dezelfde situatie) het vliegtuig naar Auckland tegengehouden. We zullen wel moeten hollen. Gemakkelijk gezegd, want Hilde kan niet eens fatsoenlijk rechtstaan, zwijg van hardlopen. We halen als allerlaatsten, op het nippertje, onze vlucht. We zijn tenminste op weg naar Nieuw-Zeeland. Als we dan in Auckland arriveren wordt bewaarheid wat ik al een paar uren gevreesd had. Wij zijn wel gearriveerd, maar onze rugzakken niet. Krijgen we dan ook nog te horen dat onze bagage waarschijnlijk verkeerd overgeladen is en nu op weg is naar Los Angeles, U.S.A.
Ondertussen zijn we ingeboekt in het B.K. Hostel in Auckland (die had ik in Singapore wel effen gemaild dat ze onze gereserveerde kamer zeker moesten bijhouden omdat we veel later zuden aankomen), ligt Hilde te slapen (natuurlijk de hele nacht geen oog dichtgedaan op het vliegtuig) en ben ik, plichtgetrouw, mijn verhaaltje aan het typen in een internetcafeetje (natuurlijk nergens geen draadloos netwerkje te hacken in de buurt). 't Is hier bloedheet in dit kleine kot, ben natuurlijk doorweekt van 't zweten en heb niks meer om mijn kleren te verversen of zelfs maar om me te wassen (toiletzak, handdoeken ... zitten natuurlijk ook in mijn rugzak).
1 Groot voordeel : 't regent hier tenminste niet. :-)

Groetjes, volgende keer zeker met beter nieuws !!!

Singapore Zoo ...

In Singapore regent het 40% van alle dagen. Laten wij nu net hier zijn gedurende die regendagen. De Zoo bleek alle verwachtingen in te lossen. Zoals overal hier was alles zeer netjes gehouden. Ik vind wel dat ze de kooien van de dieren iets groter afmetingen hadden mogen geven. I.p.v. geld te investeren door iemand achter de olifanten te laten hollen om zijn poep op te ruimen, hadden ze die beesten beter wat meer ruimte gegeven. Quotering : zuiverheid 10/10 – Verscheidenheid van dieren 8/10 – Grootte kooien 5/10.

Ik heb natuurlijk weer veel fotootjes gemaakt, maar zal er hier toch maar 2 plaatsen (een mens moet niet overdrijven, hé).

Ten minste als het me lukt om op de Blogger website te geraken. Met mijn laptopje kan ik hier gemakkelijk op het internet geraken. In deze appartementblok alleen al zijn er een zevental draadloze netwerkjes, waarvan de meesten onbeveiligd zijn, zodat ik gemakkelijk langs hun verbinding kan surfen en e-mailen. Alleen de Blogger-website wil niet openen en laat dat nu net de site zijn waarop ik deze blog publiceer. Ik veronderstel dat dit aan hun server moet liggen omdat al de rest wel vlotjes werkt.

Zoals je ziet is het nu gelukt. Kwestie van een andere verbinding/netwerkje te zoeken waarlangs het wel lukte.

Na de Zoo zijn we naar Orchard Road getrokken, Singapore's grote winkelstraat. Nu niet onmiddellijk mijn ding, ik haat winkelen, maar nu we toch hier zijn.

't Was precies wat ik er van verwacht had. Een kakofonie van grote supermarkten, alle bekende merken verzameld in 1 straat, hopen schreeuwende reclameborden, dametjes op hoge hakken sleurend met winkeltasjes van veel te dure winkels, gevolgd door bleitende kinders en vaders met een zuur gezicht omdat ze hun geld, waar ze zo hard voor hebben moeten werken, aan nutteloze prullen zien verdwijnen. Nu ja, je moet het eens gezien hebben. Vandaar uit zijn we weer te voet, tussen de regenbuien door, naar ons hotel teuggewandeld. Me dunkt dat we hier al genoeg geoefend hebben om in Nieuw-Zeeland lange wandeltochten te gaan houden.

Zaterdag 7 januari :

Stortbuien gedurende de ganse dag. De geplande trip naar Sentosa eiland en Mount Faber is hierdoor letterlijk in het water gevallen. De 8 kilometer naar Sentosa hebben we nog wel gewandeld. Maar omdat het maar bleef regenen en op Sentosa alles supercomercieel opgevat is (tientallen dollars inkom voor elke aparte attractie) hebben we wijselijk besloten om de metro terug te nemen naar Chinatown en daar een hapje en drankje te nuttigen en te beschouwen hoe de Chinezen hun nieuwjaar voorbereiden.

Morgen zeggen we Singapore gedag en vliegen we naar de Kiwi's. Tot deep down under.

Chinatown

Chinatown.

Direct ten zuiden van de Singapore rivier ligt Chinatown. Je vind hier veel Chinese winkeltjes en eetgelegenheden.

National Orchid Garden

Uit 60.000 planten heb ik deze twee gekozen. (natuurlijk ook omdat deze 2 foto's het beste gelukt waren)

Singapore Botanic Garden

Nee, geen regen, maar fotootje genomen vanachter een waterval.

Singapore by Night

Singapore by night,
foto genomen vanuit onze hotelkamer.

Zoals bij alle voorafgaande en volgende foto's :
klik erop om ze groter te maken.

2e dag in Singapore

Kilometers hebben we vandaag gewandeld door Singapore stad. Af en toe vroeg ik me zelfs af of ik nu nat was van de regen of van het zweten, want hevige stortbuien wisselden vandaag af met een blakende zon. Warm en zweterig was het in ieder geval constant en je mag wel stellen dat dat een welkome afwisseling was met de vriestemperaturen waarvan we gekomen zijn.
Na een weldoende nachtrust (eerste keer in mijn leven dat ik zo last heb gehad van een jetlag) ontrafelden we aan de ontbijttafel de geheimen van het complexe openbaar vervoer en togen dan volle moed naar de bushalte om richting Singapore Botanic Gardens te trekken. A piece of cake, want de eerste bus die we zagen bleek ook nog eens de juiste te zijn. De botanische tuinen bleken dan ook nog eens een voltreffer te zijn, zodat onze dag niet meer stuk kon. Vooral de orchideeëntuin kon onze goedkeuring wegdragen. Hup, daarna weer de bus op naar Little India en vandaar af hebben we de hele terugweg te voet gedaan. Arab street, het Raffles hotel, Esplanade theater, het Merlion standbeeld, Chinatown ... de hele toeristische mikmak hebben we op ons gemak bekeken en doorkruisd. En wat inderdaad opvalt : Singapore is een echt zuivere stad. Je voelt je schuldig als je een sigaretje rookt en dan ergens heel onopvallend je peuk moet dumpen. (Kon het natuurlijk niet laten, hé).
Dierentuinliefhebbers zoals we zijn, staat morgen de Singapore Zoo op het programma. Schijnt ook de moeite te zijn. Wordt vervolgd ...

Singapore

Hier zijn we dan. De halve wereld afgevlogen en de regen valt met bakken uit de lucht. Nog een geluk dat de temperatuur (zo'n 27 graden)reuze meevalt. We zijn beide wel goed moe, want we hebben geen oog dicht gedaan in het vliegtuig. We zijn hier vanmorgen om 9u30 plaatselijke tijd aangekomen (tijdsverschil = + 7 uur met ons Belgenlandje) en zijn dan onmiddelijk naar ons optrekje voor de komende vier dagen getrokken. 1 B&B is een hotelletje dat ik geboekt had via het internet en ligt aan de rand van de stad op een boogscheut van Chinatown. 't Is, zoals de meeste gebouwen in Singapore,een torenflat van 25 verdiepingen en onze kamer ligt, jawel, op de 25e, zodat we wel een mooi uitzicht hebben.
Vandaag zal er weinig terecht komen van door de stad te trekken want we zijn wel echt vermoeid. Een dag reizen zonder slapen (af en toe een beetje knikkebollen)is ons echt in de kleren gekropen. Daarom zullen we ons vandaag beperken met een beetje de buurt te verkennen en wat uit te gaan eten en drinken.

In Singapore waren we door tussenstops al enkele keren terecht gekomen op onze vorige reizen, maar meer dan de luchthaven hadden we nog niet gezien. Deze keer wilden we een uitgebreidener bezoekje brengen.
Alhoewel we overal gehoord en gelezen hadden dat Singapore een supercleane stad zou zijn waar je hoog beboet zou worden als je zelfs maar een papiertje op de grond zou laten vallen, is mijn eerste indruk dat dat allemaal sterk overdreven is. 't Is hier wel zuiver, maar net zoals bij ons vind je overal zwerfvuil en roken mensen hun sigaretje op straat waarna ze hun peuk dan ook achteloos weggooien.
Morgen hopelijk beter weer en een meer gedetailleerd verslagje over deze stadsstaat in Zuid-Oost Azië.