Abel Tasman National Park

Na Farewell Spit,een 25 km lange zandkuil met zijn duizenden trekvogels aan de noordpunt van het Zuidereiland, bezocht en bewandeld te hebben , ging onze weg naar het zowat meest populaire nationale park van NZ.








Het Abel Tasman National Park is met zijn 225 km² het kleinste park van Nieuw-Zeeland, maar wel één van de mooisten. Het heeft een mild klimaat, goudgele stranden en zandige riviermondingen omringd door natuurlijk bos.
De eerste dag hebben we de noordelijke kant benaderd en een stuk van de beroemde Coast Track bewandeld. (bijgevoegd een foto van Goat Bay )






Omdat we de laatste maanden vooral het voeten- en beenwerk getraind hadden, vond ik dat het nu eens tijd werd om de armspieren wat werk te geven. We hebben een zeekajak gehuurd voor een dag en kozen ’s morgensvroeg met volle moed het ruime sop.
Start was in Marahau, aan de zuidelijke ingang van Abel Tasman National Park. Je kan met een begeleide tocht meegaan, maar wij kozen, als zelfverklaarde ervaren kajakkers, voor de Freedom formule. We kregen een kaart mee van de regio, wat uitleg, een complete veiligheidsuitrusting en weg waren we.


Nu heb ik wel wat riviertjes als de Dommel, de Lesse en de Ardeche afgepeddeld, maar op zee ben ik ook een groentje. Hilde was volledig nieuw in het kajakken.
Maar toch, ik moet zeggen, dat viel allemaal best mee. De kajak was zelfs voorzien van een roer dat je met je voeten bedient, zodat zo’n bootje zelfs makkelijker te manoeuvreren is dan de kano’s waar ik eerder mee gevaren had. We hebben er een mooi tochtje van gemaakt, met veel rustpunten op idyllische strandjes en zijn zelfs de Astrolabe Roadstead overgestoken naar Adele Island. Zoals afgesproken hebben we de kajak rond 16 uur weer afgeleverd in dezelfde staat en we zijn weer een ervaring en een mooie dag rijker. Alleen vrees ik dat er de volgende dagen 2 Belgen rondlopen in Nieuw-Zeeland, die alleen nog hun armen omhoog krijgen met een pijnlijke grimas op het gezicht.